Actualiteiten
Reclamebord -“roll up banner” van het orkest.
Cary Koubek ,musicus en schilder maakte een schilderij van een orkest in Lamb’s Café, in zijn stad Chicago, U.S.A., alwaar hij studeerde en een groot deel van zijn leven doorbracht.
Dit schilderij is gebruikt voor onze “rollup banner” , een soort oprolbaar reclamebord voor ons orkest. Overigens met toestemming van de schilder.
Lamb’s Café Chicago
Hieronder de geschiedenis van Lamb’s Café, waar meerdere bekende jazz–musici hebben gespeeld. Het Lamb’s Café is echter bekend geworden door één van de eerste Dixieland-trombonisten Tom Brown, die met zijn orkest “Brown’s Jass Band in Lamb’s Café begon, en met hem ook één van de eerste jazz bands met de “jazz” naar het Noorden bracht.
Deze band blijkt ook de eerste te zijn, die werd omschreven als "jazz", wat eerder als "jass" werd gespeld. Volgens Brown, toen zijn band steeds populairder werd, begonnen de leden van de lokale vakbond, tegen zijn band van niet-leden, te demonstreren en te protesteren.
Een van de protestborden wilde Brown's band in verband brengen met de prostitutie in de Storyvillewijk van New Orleans en suggereerde een beruchte sociale status; de borden adviseerden: "Deze jass-muziek af te wijzen." De term "jass" had in die tijd een seksuele associatie.
Bij de blanke bevolking in het Noorden was de jazzmuziek nog niet bekend, echter bij de zwarte bevolking aldaar wel.
De protestborden leverden toch het tegendeel op; meer mensen kwamen luisteren uit nieuwsgierigheid om te weten wat "jass-muziek" was en hoe het in het openbaar gespeeld werd. Brown zag de potentie voor publiciteit aan en noemde zijn groep "Brown's Jass Band".
Recentelijk herontdekte kranten uit Chicago tonen advertenties voor "Brown's Jab Band" of "Jad Band", wat de herinneringen van Ray Lopez (tpt) bevestigt, dat de bandleden "jass" een te onbeschaafd woord vonden en zochten in een woordenboek een ander woord voor de kranten, dus andere termen, zoals "jade", werden in de plaats daarvan gebruikt.
Jaren later zou Brown vaak opscheppen dat hij leider was van "de eerste blanke jazzband" die naar het noorden ging. Brown's voorzichtige woorden duiden erop, dat hij wist dat de "Original Creole Orchestra" eerder bestond en dat ze ook jazz speelden
Met allerlei middelen werd gezocht om de “jazz” voor de blanken te winnen. Een annonce de krant uit die tijd bevatte woorden als :
"Lui uit het zuiden dansen. Je moet dansen. Kom 's proberen. Heb lol!" (uit "Chicago by Night")
“ Zes avonden achter elkaar smeken wij. Geen sprake van acceptatie van onze muziek “.
" Dan reserveerde een reisgezelschap het café voor een feest en het nieuws dat daarna werd verspreid luidde: ”dat iedereen had genoten“ ,herinnerde Lopez en dat hun muziek daarna "ontvlamde als magie”.
Het restaurant ging later dicht wegens renovatie.
Brown's Band uit Dixieland werd gauw daarna ontbonden en de meeste leden gingen terug naar New Orleans.
Wij geven u hieronder een beknopte beschrijving in de Engelse taal van Lamb’s Café en van de trombonist Tom Brown. .
Lamb’s Café Chicago
On May 13, 1915, a five-piece white group from New Orleans arrived in Chicago for a six-week engagement at a basement restaurant at Randolph and Clark called Lamb's Café. They billed themselves as "Brown's Band from Dixieland," after their trombonist, Tom Brown, a veteran of Papa Jack Laine's marching bands. The kind of music they played was already growing familiar in black neighborhoods of the city, but most white Chicagoans had never heard anything like it, and at first they were anything but enthusiastic. The cashier covered her ears whenever the men began to play, and a string orchestra quit rather than perform on the same bandstand with anyone making such crude noises.
"[O]ur debut was pitiful," the cornetist Ray Lopez later admitted. "Those Yankees wouldn't listen or dance. They just walked out on us. We took turns talking to the customers. 'Folks, this is New Orleans music. Hot music.
People down South dance. You've got to dance. Come on and try. Have fun!'
For six nights we pleaded. No dice." Then, a touring vaudeville company reserved the café for a party and word got out that they had had a good time; after that, Lopez remembered, their music "caught on like magic" — until the restaurant closed for renovations. Brown's Band from Dixieland broke up soon afterward, and most of its members went back home to New Orleans.
But by July 8, 1922, when Louis Armstrong boarded a train at New Orleans for Chicago, the Windy City was a very different place, especially where jazz was concerned. Armstrong had been making $1.50 an evening in New Orleans; in Chicago he could look forward to $52.50 a week, plus roughly the same amount in tips from enthralled customers. "There was plenty of work [in Chicago]," Armstrong remembered, "lots of Dough flying around, all kinds of beautiful women at your service. A musician in Chicago in the early twenties [was] treated and respected just like — some kind of a god."
Tom Brown (trombonist)
Tom Brown (June 3, 1888 – March 25, 1958), sometimes known by the nickname Red Brown, was an early New Orleans dixieland jazz trombonist. He also played string bass professionally.
Tom P. Brown was born in Uptown New Orleans, Louisiana. His younger brother Steve Brown also became a prominent professional musician. He played trombone with the bands of Papa Jack Laine and Frank Christian; by 1910 usually worked leading bands under his own name. The band played in a style then locally known as "hot ragtime" or "ratty music". In early 1915, his band was heard by Vaudeville dancer Joe Frisco who then arranged a job for Brown's band in Chicago, Illinois.
On May 15, 1915, Tom Brown's Band from Dixieland opened up at Lamb's Cafe at Clark & Randolph Streets in Chicago, with Ray Lopez, cornet and manager; Tom Brown, trombone and leader; Gussie Mueller clarinet, Arnold Loyacano piano and string bass; and Billy Lambert on drums. In Chicago Gussie Mueller was hired by bandleader Bert Kelly, and his place was taken by young New Orleans clarinetist Larry Shields.
This band seems to be the first to be popularly referred to as playing "Jazz", or, as it was spelled early on, "Jass". According to Brown, once his band started enjoying popularity the local Chicago musicians union began picketing his band of non-union out-of-towners. One picketer's placards intended to link Brown's band with the Storyville prostitution district of New Orleans and the implied disreputable low life status; the signs read "Don't Patronize This Jass Music". The term "jass" at that time had a sexual connotation. The signs had the opposite of the intended effect; more people came to hear the band out of curiosity as to what "Jass Music" might be and how it could be performed in public. Brown realized the publicity potential and started calling his group "Brown's Jass Band". Some recently rediscovered Chicago newspaper advertisements list it as "Brown's Jab Band" or "Jad Band", confirming the reminiscences of Ray Lopez that the bandmembers assumed that "Jass" was too rude a word to be printed in the newspapers so they looked in a dictionary for printable words close to it, like "jade".
Years later, Brown would frequently brag that he led "the first white jazz band" to go up north. Brown's careful wording implies that he was aware that the Original Creole Orchestra preceded him and that they played jazz.
Tom Brown's Band enjoyed over four months of success in Chicago before moving to New York City, where it played for four months more before returning to New Orleans in February 1916. Upon arriving home Brown immediately started rounding up another band to go back to Chicago with him. The group again included Larry Shields; at the end of October, Brown agreed to switch clarinetists with the Original Dixieland Jass Band bringing Alcide Nunez into his band. Brown, Nunez and New Orleans drummer Ragbaby Stevens then went to work for Bert Kelly, who brought them to New York where they temporarily replaced the Original Dixieland Jass Band at Reisenweber's in 1918. Brown started doing freelance recording work with New York dance and novelty bands, then joined the band of Harry Yerkes. At the start of 1920 he was joined in the Yerkes Band by Alcide Nunez.
Tom Brown also played on Vaudeville in the acts of Joe Frisco and Ed Wynn.
About late 1921 Brown returned to Chicago and joined Ray Miller's Black & White Melody Boys, with whom he made more recordings. During this period he also co-lead a dance band with his brother Steve.
In the mid 1920s he returned home to New Orleans where he played with Johnny Bayersdorffer and Norman Brownlee's bands, making a few excellent recordings.
During the Great Depression he supplemented his income from music by repairing radios. He opened up a music shop and a junk shop on Magazine Street. He played string bass in local swing and dance bands. With the revival of interest in traditional jazz he played in various Dixieland bands in the 1950s, notably that of Johnny Wiggs. A local television station thought it would be a good idea to invite Brown and Nick LaRocca to talk about how jazz first spread north from New Orleans, but the show had scaresly started before the two old men got into an argument that turned into a fist-fight.
Tom Brown made his last recording just weeks before his death, his trombone playing apparently not suffering from the fact that he had neither teeth nor dentures at the time. Brown died in New Orleans.
Herkenningsmelodie - Kom d’r in zet je hoed af.
Een gastvrijer welkomstlied bij een optreden en tevens herkenningsmelodie van The Dutch All Stars Jazz Band kan je je haast niet bedenken.
Hebben de meeste jazzbands een herkenningsmelodie uit het Engelstalige jazzrepertoire, wij kozen voor de Nederlandse versie van “Let me in”, namelijk het in 1951 zo populaire lied “Kom d’r in zet je hoed af”, wat in swingtempo ten gehore wordt gebracht.
Wij laten u met genoegen kennis maken met de tekst en een beknopte geschiedenis.
Geschiedenis en tekst
Het was in 1951 een radiohit voor een Hollands groepje dat zichzelf “The Swinging Nightingales” noemde.
De schommelende nachtegalen waren doodgewoon Mia Kempen, Reni Boone, Ans Heidendaal en Gerard van Krevelen.
Dit groepje was in 1945 opgericht door orkestleider Gerard van Krevelen (1909-1980) en was tijdens de oorlogsjaren regelmatig op de radio te horen, ook bij het N.I.R. in België. Ze hielden ermee op toen de Televisie in België van start ging, in 1953 dus.
Hun grootste hit “Kom d’r in” was in feite een vertaling van het lied “Let me in” van de Fontane Sisters en het werd in het engels ondermeer gecoverd door het orkest van Blue Barron en door Bobby Wayne.
De oorspronkelijke Engelse tekst.
Let me in, I hear laughter (ha-ha)
Let me in, open up the door,
Let me in, I hear music (tra-la)
I don’t wanna weep no more
Please open the door to a stranger
Who’s weary of trouble and strife
I’ll ring you a song on my banjo
And tell you the tears of my life
De Nederlandse tekst.
Kom d’r in zet je hoed af
De baas van een herberg in Leuven
die kwam op een aardig idee.
Hij zingt als de deur wordt geopend
en iedereen zingt met hem mee:
Refrein:
Kom d’r in zet je hoed af.
Kom d’r in, schuif je stoel maar bij.
Doe maar net of je thuis bent,
En zet al je zorgen opzij!
Een tramconducteur die het hoorde,
was dadelijk weg met dit lied.
Hij zingt het bij iedere halte
of er nu plaats is of niet
Laatst belde een vriendelijk heertje
Zoals je er zelden een ziet.
Ik zei ‘m: «Kom binnen» maar dat ie
de deurwaarder was wist ik niet.
‘k Zag gist’ren een heel aardig meisje,
maar zij moest niet hebben van mij.
‘k Hield vol maar de deuk in m’n voorhoofd
kreeg ik toen haar vader me zei:
Ik ging van de zomer uit vissen.
‘t Was smoorheet daar tussen het riet.
Een snoek stak z’n kop boven water
en zong gemeen grijnzend dit lied:
M’n buurman gaat ied’re week kaarten
en maakt het dan tamelijk laat
Z’n vrouw wacht ‘m op bij de voordeur
en slaat met een stok in de maat.
Kom d’r in zet je hoed af.
Kom d’r in, schuif je stoel maar bij.
Doe maar net of je thuis bent,
En zet al je zorgen opzij!
